Wyspa Tajemnic

Film jest rewelacyjny. Jeśli już wiecie, bo oglądaliście to nie zbliżajcie się do książki. Cały twist, GIGANTYCZNY TWIST traci swój urok kiedy wiecie na czym polega. Ja wiedziałam, przestrzegam.

Lehane lubi pozbawiać swoje ofiary - czy tam czytelników - nadziei, rozdział po rozdziale i dobija na sam koniec. Jest to thriller. Ciężki od winy i powietrza przesiąkniętego wilgocią. Ted i Chuck - szeryfowie federalni - płyną na wyspę by odnaleźć kobietę. Luzik. Powierzchnia jest nie duża a do przeszukania jest tylko jeden kompleks budynków. Konkretnie szpital dla psychicznie chorych, wyjątkowo niebezpiecznych pacjentów. Nasza poszukiwana natomiast jest matką dzieci które utopiła, już martwe posadziła przy stole i zajęła się przygotowaniem śniadania dla nie oddychających pociech. Jeśli wydostanie się poza wyspę może zrobić się nieprzyjemnie. Sprawa jest tym ciekawsza że Rachel - mamunia - aby wydostać się ze szpitala który w gruncie rzeczy jest więzieniem, musiałaby przenikać przez ściany. Wszyscy świadkowie kłamią lub są niespełna rozumu

Detektyw i jego charyzmatyczny partner już niebawem trafią na trop dużo większej sprawy i zgubią w mistyfikacji. Wokół szaleje burza i … oczywiście szaleńcy xD Sen i wspomnienia przenikają się, a elementy układanki, o enigmo, pasują do więcej niż jednego miejsca. Ale i tak wygrywają dreszcze. Kojarzycie tę pojedynczą, lodowatą kroplę deszczu która zamiast na parasol trafia za Wasz kołnierz. Taki właśnie dreszcz, psychiczny dyskomfort, wywołuje ta książka.

Nie wiadomo kogo winić i czy w ogóle kogoś winić należy. Nie możemy być pewni czy celem lekarzy jest faktycznie leczenie i czy pacjenci nie są zdrowsi od nich. Wszystko da się podważyć i niczego nie można być pewnym.

Jak Wam się nie chce czytać obejrzyjcie film. Jest przemroczny i cudny ❤️