Mojra. Żniwa Przepowiedni

Wracamy do świata pełnego przepowiedni, knucia i … AIdena. On jest centrum tego wszechświata, wszyscy inni kręcą się wokół niego.

Zakon upada. Rayn jak zwykle musi dźwigać świat na barkach. Ma do ogarnięcia kilka zabójczych sierotek. Straciła swój jedyny dom i ląduje w kraju miotanym konfliktami. Ponad tym wszystkim rozgrywa się bój na nieco wyższych - boskich - szczeblach władzy. Właśnie ta gra nieustannie pcha ją w ramiona Aidena. Nie wie dokładnie w jakim celu. Czy dla przytulasów czy dla wsadzenia mu kos*y pod żebro.

Spojler. Oba. Tom pierwszy dział się w jednej lokacji i był bardziej zwarty, kompletny. Imo. Cała akcja drugiego tomu mogłaby się dziać w szepczącym lesie i okolicy XD Tu rzuca nami po kraju. Panuje chaos, To jeszcze działa. Płynnie łączy się z bałaganem w głowach bohaterów.

Przytłacza jednak ilość bohaterów. Leśny dziad, sierotki, mojry i ci drudzy, zorgani*owa*na gr*pa przestępcz* - aka ruch oporu. I są spoko. Kulbat umie w bohaterów. Wiemy XD, ale nie mogę z każdym z nim się zżyć tak jakbym chciała, bo za szybko pojawiają się nowi. Równie dowcipni, zadziorni i dobrzy, albo źli ale w ten sposób który tylko dodaje atrakcyjności. Żeby nie było że tylko kwękam. Poznanie backstory Aurory i Elys było czymś czego potrzebowałam.. No dobra. Jeszcze jedno. Dlaczego ten twardziel, brutal, zabijaka, Arnold Schwarzenegger w wersji zakonnej zwany Rayn, daje się wyręczać. O co chodzi z tym patronusem z dupy. Reyn przestała rozwiązywać problemy wszystkich wokół, bo wie że zawsze zjawi się boska ręka opatrzności. Złości mnie ta nowa Rayn. A to nawet nie jej wina. Pomoc często gęsto zjawia się nieproszona.

Podoba mi się. Ta historia nadal działa. Jeśli chodzi o dopracowanie każdego szczegółu tom pierwszy wysoko zawiesił poprzeczkę. Mimo to historia buja. Przeczytałam kilka rzeczy które nie odmieniły mi życia - bohaterom też nie za bardzo, ale głównej nici fabuły mojry nie skudłaciły. A przynajmniej nie bardziej niż było to konieczne xD