Akolici Cthulhu

Kolejny tom #KronikiArkham . Mam z nim te same odczucia co przy Widmach nad Innsmouth. Zbiór opowiadań, 29 dla odmiany. Trochę się ciągnie, ale dla fanów #hplovecraft to na plus, bo stylówa na „retro typa od obślizgłych horrorów” pozostaje bez zmian.

Oczywiście wyłowiłam kilka perełek dla siebie. Poprzednie tomy były skupione wokół konkretnych opowiadań mistrza. Tu jest mix całej mitologii #Cthulhu Mamy wampiryzm, nie tak apetyczny jak ten który dostarczyły nam ostatnie lata i popkultura. Różnego rodzaju sekty i jej oddanych, albo i nie xd, wyznawców. Pojawia się też księga i przestroga. Czytanie nie jest takie zdrowe jak się wydaje, pchełki. A szczególnie jak nie czyta się ze zrozumieniem.

Ej. Nawet mamy opowieść klasycznie superbohaterską. A nawet jedną superkobite.

Tytuł mógłby brzmieć “Dookoła świata z pradawnym Cthulhu”. Zwiedzamy Haiti, Ziemię Granta aż po samą Zakazaną Górę, deszczową Anglię i nubijską pustynię. Moje ulubione dotyczy dwóch braci i pewnej czarownicy. Główny bohater skrada serca… a ten drugi całe ciała. To krótki utwór, jednak kilka razy wyciska łzy z oczu, a z płuc oddech. Inne zawierało żeglarzy, a jeszcze inne “Ptaki” Hitchcooka 2.0. Lubię żeglarzy. I Hitchcooka. Nie jest to mój ulubiony zbiór. Jeśli miałabym powiedzieć co cenię w Lovecrafcie najbardziej, powiedziałabym że ten załamujący koniec i utratę wszelkiej nadziei po długim budowaniu napięcia. Chłopaki mają do tego zadatki, ale za mało miejsca. Często kończy się na upiornych ścianach tekstu - straszących głównie ilością słów na stronie. Do tego, mimo że to mix, te ściany są do siebie łudząco podobne. Jakby każdy chciał zerżnąć od Howarda zmieniając tylko kilka szczegółów.

Na koniec mój wielki zawód. Kocham książki Gaimana. Opowiadania też. Ale to tutaj było niesamowicie wtórne. Czytając je nieustannie miałam wrażenie że już je znam. Sprawdziłam, nie było tak. Poprzedni tom, Widma nad #innsmouth obfitował właśnie w ten typ.