Dziedzictwo Usherów

Jak nie chcecie sobie przerywać po 3 stronach to przeczytajcie najpierw opowiadanie Poe. Nie jest niezbędne, ale nieznajomość jego treści będzie Was niesamowicie uwierać. Ostatecznie to opowiadanie staje się pełniejsze dzięki zabiegom fabularnym książki.

Skazywanie chłopaków na śmiertelnie niebezpieczne przygody to chyba takie hobby McCammona. No dobra. Dla wyrównania sił czasem daje im coś ekstra co może pomóc, albo przeszkodzić. Temu da porozumiewanie się za pomocą myśli, ale nadzieje go na szpony zwyrodniałej porywaczki. Innym bystry, ciekawski umysł i zamknie w zaściankowej społeczności i losowym wieku. Tym razem dał chłopakowi kij. O przepraszam xD Różdżkę. A z kim ma konkurować? Z diabłem. O, w sumie, losy świata xD sprawiedliwie co nie?

Historia zaczyna się od zupełnie innego chłopca który zgubił się kiedyś w „twierdzy”. Aktualnie jest już dorosły i w lekkiej ruinie. Wydawca nie chce kupić jego nowej książki, nieuleczalna choroba nieubłaganie się nasila, ukochana nie żyje i wygląda na to że jego ojciec jest następny w kolejce. Nie żeby Riksowi Usherowi było przykro z tego powodu, po prostu przez to musi odwiedzić rodzinną posiadłość której szczerze nienawidzi. Tymczasem od stu lat w miasteczku, nieopodal Usherlandu pojawiają się dziwne postacie. Pantera chodząca na dwóch łapach, wszystkowiedzący dziad z kosturem i postrach dzieci - Dyniowaty. Ot, legendy. Tylko że ludzie widują z deczka humanoidalnego, drapieżnego kota i po coś niosą dary dla dziada alias Króla Gór. Do tego zaginął brat New, a chłopiec widział kto go zabrał i nikt nie przekona go że mu się przywidziało. Z bezczynnością lokalnej społeczności w sprawie zaginionych dzieci - nikt nawet nie zgłasza ich zaginięcia - nie może się pogodzić Raven, dziennikarka z miasta. Losy Riksa, New i Raven krzyżują się w drodze do odkrycia tajemnic rodu Usherów i zaginionych dzieci.

Mamy tu mnogość perspektyw i czasów akcji. Nie jest jednak jakoś szczególnie skomplikowana. Na początku jakoś szalenie nie angażuje, ale po setce już robi się interesująco, a po połowie nie można się oderwać.